Ξεκίνησε με μια βαλίτσα στο χέρι από την Πολωνία, όπου είχε φτάσει λίγο καιρό πριν από το χωριό του στη Χίο, με προορισμό το …άγνωστο, την ώρα που το φάντασμα του πολέμου πλανιόταν απειλητικά πάνω από την Ευρώπη.
Έφτασε στην Αργεντινή και με μια συνταγή χαλβά στις αποσκευές του προσπάθησε να σταθεί στα πόδια του και να επιβιώσει σ’ έναν τελείως νέο γι’ αυτόν κόσμο. Κι όχι μόνο τα κατάφερε αλλά έγραψε και τη δική του (επιχειρηματική) ιστορία φτιάχνοντας ένα γλύκισμα που λάτρεψαν όσο λίγα οι Αργεντινοί, το φημισμένο mantecol (μαντεκόλ), ενώ το επώνυμό του έγινε συνώνυμο του γλυκού κόσμου της σοκολάτας, με τη φήμη του να περνά τα σύνορα της χώρας.
Γεννημένος στα Νένητα της Χίου το 1915, ο Μιχάλης Γεώργαλος ήταν 20-22 χρονών όταν πήγε στην Πολωνία για να μάθει την τέχνη της ζαχαροπλαστικής από τους θείους του. Τα τύμπανα του πολέμου, ωστόσο, πολύ γρήγορα άρχισαν να ηχούν στην Ευρώπη και ο νεαρός Μιχάλης βρέθηκε αντιμέτωπος με το δίλημμα είτε να γυρίσει στην Ελλάδα και να βρεθεί στο μέτωπο, είτε να σαλπάρει στο …άγνωστο. «Ο πατέρας μου ήταν ο μεγαλύτερος μεταξύ πέντε αδελφών. Όταν πήγε στην Πολωνία, άρχισε ο πόλεμος. Τότε ο θείος μου τού είπε: πάμε στο λιμάνι, θ’ ανέβεις σ’ ένα πλοίο και όπου σε πάει… Έτσι κι έγινε και ο πατέρας μου βρέθηκε στην Αργεντινή το 1939, μόνο με μια βαλιτσούλα στο χέρι, που τού την πήραν μόλις έφτασε στο λιμάνι του Μπουένος Άιρες», αφηγείται στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων από τη μακρινή Κόρδοβα, η κόρη του, Κλεοπάτρα Γεωργάλου.
Η τύχη τού χαμογέλασε και στο λιμάνι γνώρισε τον Μιχάλη Ορφανό, τον άνθρωπο που ως το τέλος της ζωής του είχε ως δεύτερο πατέρα. «Στο λιμάνι τότε πήγαιναν οι Έλληνες που είχαν ήδη φτάσει εκεί νωρίτερα για να δουν αν κάποιος χρειαζόταν βοήθεια. Εκεί γνώρισε και ο πατέρας μου τον Μιχάλη Ορφανό, τον άνθρωπο που έβλεπε σαν πατέρα αφού τού έδωσε ένα μέρος για να κοιμηθεί καθώς δεν είχε πού να πάει, ούτε είχε καν διαβατήριο», εξηγεί η κ. Γεωργάλου.
Η Ευρώπη ήταν σε πόλεμο και ο νεαρός Μιχάλης ήξερε πως το δρομολόγιο που είχε ακολουθήσει ήταν δίχως επιστροφή. Χωρίς δεύτερη σκέψη και με πολλή δύναμη ψυχής ανασκουμπώθηκε και αποφάσισε ν’ αρχίσει να φτιάχνει στη μικρή του κάμαρα, μέσα σ’ ένα κατσαρολάκι, χαλβά, τα «μυστικά» του οποίου είχε μάθει από τους θείους του στην Πολωνία, και να τον πουλάει στους δρόμους του Μπουένος Άιρες. Λίγο έλειψε, ωστόσο, τα σχέδια του να μείνουν στο χαρτί αφού σουσάμι δεν υπήρχε στον νέο τόπο που η μοίρα επέλεξε για πατρίδα του. Ήταν τότε που η ανάγκη για επιβίωση τον έκανε να πειραματιστεί με το φιστίκι που σε αφθονία υπήρχε εκεί και να φτιάξει ένα γλυκό που έμελλε ν’ αγαπήσουν όσα λίγα οι Αργεντίνοι. Με μια συνταγή- παραλλαγή του χαλβά, ο Μιχάλης Γεώργαλος έφτιαξε μια μαλακή νουγκατίνα με βάση το φιστικοβούτυρο που βάφτισε mantecol (μαντεκόλ).
«Τού είπαν ότι μοιάζει με βούτυρο. Το βούτυρο στα ισπανικά λέγεται μαντέκα γι’ αυτό και τού έδωσε το όνομα mantecol. Έφτιαξε και λουκούμια αλλά δεν είχαν πέραση εδώ», λέει η κόρη του.
Ογδόντα χρόνια «Georgalos Hermanos»
Η «Georgalos Hermanos» ακολούθησε ανοδική τροχιά και το Mantecol έγινε συνώνυμο της γλυκιάς καθημερινής απόλαυσης των Αργεντινών ώσπου το 2001 η ασταθής οικονομική κατάσταση στη χώρα και τα συσσωρευμένα προβλήματα που δημιούργησε στην εταιρεία ανάγκασαν τα στελέχη της να πάρουν μια αναγκαία αλλά επίπονη απόφαση. Πούλησαν το αγαπημένο τους προϊόν που αντιστοιχούσε στο 35% του τζίρου της στην πολυεθνική Cadbury, σε μια συναλλαγή με έντονη συναισθηματική φόρτιση για την οικογένεια Γεωργάλου. Το κενό που άφησε πίσω της η πώληση του Mantecol ήρθε να καλύψει το 2009 μια παραλλαγή του με το όνομα Nucrem, ενώ όπως λέει η Κλεοπάτρα Γεωργάλου, η εταιρεία βρίσκεται πολύ κοντά σε συμφωνία για την ανάκτηση του τίτλου του mantecol!
«Η εταιρεία γνώρισε ανοδική πορεία. Μετά μερικά αδέλφια έκαναν άλλα εργοστάσια και έφυγαν. Αυτός που προσπάθησε πολύ να τη συντηρήσει ήταν ο μικρός μου αδελφός, ο Γιάννης, ο οποίος δυστυχώς πέθανε πριν από τέσσερα χρόνια. Αυτό το κράτος είναι πολύ δύσκολο σε ό,τι αφορά τα οικονομικά του. Προβλήματα οικονομικά μας ανάγκασαν κάποια στιγμή να πουλήσουμε το όνομα mantecol αλλά αυτή τη στιγμή είμαστε κοντά να το ξαναγοράσουμε. Δόξα σοι ο Θεός!», διευκρινίζει η κ. Γεωργάλου, ο μικρός γιος της οποίας είναι πρόεδρος αυτή τη στιγμή της εταιρείας και, όπως λέει, είναι πολύ περήφανη για τη συνέχιση της οικογενειακής επιχειρηματικής παράδοσης.
«Είμαι πολύ περήφανη γιατί όλη η οικογένεια δουλεύει εκεί, ο καθένας σε διαφορετική θέση. Το όνομα του πατέρα μου και παππού των παιδιών μας είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουμε. Το “Γεώργαλος” είναι συνώνυμο για τον Αργεντίνο των γλυκών, της σοκολάτας κ.ά».
Τα προϊόντα της εταιρείας «ταξιδεύουν» σε πολλές χώρες αλλά αυτό που για την Κλεοπάτρα Γεωργάλου κατέχει την πιο σημαντική θέση είναι «σαν οικογένεια να αισθανόμαστε καλά, να έχουμε καλές ρίζες, να μπορέσουμε να μεταδώσουμε στα παιδιά μας την αγάπη που πήραμε κι εμείς από τους γονείς μας και κάναμε τόσα πράγματα».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
EU GDPR: Χρησιμοποιούμε cookies για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή online εμπειρία. Συμφωνώντας με την χρήση cookies αποδέχεστε την πολιτική χρήσης των δεδομένων σας.