E. Ματαλλιωτάκη: Η κοινωνία της σιωπής και της ντροπής…

Της Ευαγγελίας Ματαλλιωτάκη

Με λένε Ελένη…Μαρία…Κατερίνα.. Γιώτα και είχα την τύχη ή την «ατυχία» για κάποιους να γεννηθώ γυναίκα.

Από τη στιγμή της γέννησης μου, το μέλλον μου προσχεδιασμένο. Μεγαλώνοντας, λάμβανα καθημερινά οδηγίες και κατευθυντήριες γραμμές για το πώς πρέπει να φέρομαι, να μιλάω, να ντύνομαι και να στέκομαι ..Σαν μια μηχανή με το δικό της manual, τις δικές της οδηγίες, βασισμένες στον καθωσπρεπισμό της μικροαστικής κοινωνίας που καταστέλλει το αυθόρμητο, που το τι θα πει ο κόσμος, έχει μεγαλύτερη αξία από τις επιθυμίες μας.

Η κοινωνία της σιωπής και της ντροπής!

Γαλουχηθήκαμε σε μια κοινωνία που η γυναίκα πρέπει να προσέχει, να είναι συνεχώς υποψιασμένη, να μην κυκλοφορεί μόνη της, ιδίως αργά τη νύχτα, γιατί κινδυνεύει να δεχθεί επίθεση και να μην μπορέσει να ξεφύγει..

Πρέπει να προσέχει το ντύσιμό της, γιατί άθελα της μπορεί να προκαλέσει….

Πρέπει να προσέχει πώς εκφράζεται, γιατί μπορεί να περάσει λάθος μηνύματα …

Πρέπει να προσέχει, να μην πίνει πολύ, να έχει το νου της, γιατί μπορεί να της ρίξουν ουσίες στο ποτό και να την εκμεταλλευτούν ερωτικά.

Δεν είναι σωστό να βγαίνει μόνη της, διότι είναι προφανές ότι «ψάχνεται». Άλλωστε, τι δουλειά έχει μια γυναίκα μόνη της σε ένα μπαρ;!

Το να μιλήσει σε κάποιον που της αρέσει αυτομάτως την καθιστά «εύκολη»…

Πρέπει να προσέχει ..

Και κάπως έτσι, οι γυναίκες έγιναν ενοχικές.. γέμισαν φόβους και ανασφάλειες..έχασαν τη φωνή τους..τη δύναμη τους! Ντράπηκαν για το σώμα τους, για το αυθόρμητο του χαρακτήρα  τους, για την ίδια τους τη φύση..την ευλογημένη..που είναι η αρχή και το τέλος των πάντων..

Ονομάζομαι Ελένη…Μαρία…Κατερίνα.. Γιώτα.. και είμαι γυναίκα!

Η φύση μου και ο χαρακτήρας μου δεν πλάστηκαν για να ακολουθούν οδηγίες.. και κάποια στιγμή κατέληξα να γίνομαι θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης!

Δεν ακολούθησα τα πρέπει και τις «νόρμες», δεν τις άντεχε η ιδιοσυγκρασία μου, έτσι κάποιος υπ-άνθρωπος βρέθηκε στο δρόμο μου αφήνοντας τα σημάδια του ανεξίτηλα χαραγμένα πάνω στο σώμα μου και την ψυχή μου..διέλυσε την αξιοπρέπειά μου και άνοιξε μια πληγή που χρόνια τώρα αιμορραγεί..

Στην κοινωνία λοιπόν της σιωπής, γνωρίζω πως αν το γνωστοποιήσω θα κατηγορηθώ, θα πουν πως προκάλεσα την τύχη μου…

Θα στιγματιστώ… θα κριθώ, θα με αμφισβητήσουν.. Ίσως μου γυρίσουν την πλάτη ακόμη και οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι γιατί θα νιώσουν ντροπή..

Θα νιώσω τον οίκτο, τα βλέμματα της συμπόνιας και της λύπησης θα με διαπεράσουν, οι ψίθυροι μόλις γυρίσω την πλάτη μου..

Ονομάζομαι Ελένη…Μαρία…Κατερίνα.. Γιώτα.. και είμαι γυναίκα!

Και θα τον καταγγείλω, για να βρω τον εαυτό μου, που έχασα εκείνο το βράδυ.. εκείνον τον ανέμελο, που έμεινε να με κοιτά σαστισμένος στο στενό σκοτεινό σοκάκι…

Για να βρω τη γαλήνη μέσα μου, για να ξεκινήσω να ονειρεύομαι και να πάρω πίσω το χαμόγελο που εκείνος μου στέρησε με τρόπο βίαιο και άδικο..

Μόνο έτσι θα πάρω πίσω τη ζωή..Γιατί θέλω να ζήσω ξανά… Να αναπνεύσω ελεύθερα!

Θα τον καταγγείλω, έτσι ώστε καμιά άλλη γυναίκα να μην βρεθεί στη δική μου θέση..

Γιατί δεν θέλω καμιά άλλη γυναίκα να νιώσει ντροπιασμένη και βρώμικη..

Για να μην βιώσει καμιά άλλη τον φόβο, τη μοναξιά, την περιθωριοποίηση! Γιατί καμία δεν είναι μόνη!!!!

Θα τον καταγγείλω για να μην καταστραφεί κι άλλη Μαρία..Κατερίνα ή Γιώτα..

«Εμείς διεκδικούμε, εμείς  απαγορεύουμε, εμείς εξαλείφουμε και καταδικάζουμε κάθε γεγονός και περίπτωση που ‘’επιτρέπει’’ τη βία κατά της ανθρώπινης ύπαρξης».

Πίσω απ’ την πλάτη της σιωπής

βαλθήκαμε να διαπεράσουμε τα τείχη απ’ τις χαραμάδες

αγνοώντας τον άνεμο που στο παράθυρο στριμώχτηκε.

Ασυμβίβαστες, επιθυμούμε να αποσπαστούμε απ’ ό,τι σιωπά

από τούτη τη σιωπή που μας τσακίζει και μας διαμελίζει.

Όλες εμείς (“Nosotras” – Ορτένσια Καρράσκο Σάντος)