Όταν κλείνουν οι πληγές, ανοίγει η ψυχή…

Της Ελπίδας Πατεράκη

Συμβαίνουν πολλά σημαντικά και ασήμαντα, καθημερινά. Τις περισσότερες φορές απίστευτα και ακατανόητα, αλλά συμβαίνουν και υπάρχουν μαζί μας για όσο ζούμε.

Καμιά ζωή δεν είναι βουτηγμένη στο χρυσό, το ροζ και το μαλλί της γριάς. Κανένα σπίτι δεν είναι μέσα στην απόλυτη θαλπωρή της ηρεμίας και της ζεστασιάς όσα κεριά και φώτα κι αν ανάψουν, όσοι φούρνοι κι αν ανοιγοκλείσουν με μοσχομυριστά φαγητά και γλυκά να ψήνονται.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνο αύρα, ένας αέρας που κινείται ανάμεσά μας. Είναι γεμάτος εμπειρίες, πληγές, χαρές, δυσκολίες, στιγμές ευτυχίας.

Όλοι ανεξαιρέτως έχουμε πληγές. Ανοιχτές, κλειστές, σημάδια που πονούν, που πρέπει να φροντίσουμε, να καθαρίσουμε. Τις έχουμε μέσα μας και πάνω μας, τις κουβαλάμε στις τσάντες, τις βαλίτσες, στα μάτια, στις γραμμές ανάμεσα στα φρύδια, στα χείλη μας ξεροσταλιάζουν και αφήνουν μια λεξούλα, ζουν στην αναμονή της στιγμής που θα μπορούν πια να μιλούν για αυτές όταν θα έχουν γίνει παρελθόν.

Πολλές φορές κοιτώ πως περνά και χάνεται το είδωλό μου στο τζάμι. Όταν είμαι κοντά το βλέπω συνήθως όπως είναι, κάποιες φορές αλλοιωμένο ανάλογα το τζάμι, κάποτε μεγεθυμένο κι όταν απομακρύνομαι αλλάζει κι αυτό και γω. Μικραίνει, θαμπώνει, σβήνει.

Βλέπω να περνάς, να στέκεσαι κοντά μου, μπροστά και δίπλα μου. Φαίνεσαι μεγάλος όσο είσαι κι όταν απομακρύνεσαι μικραίνεις. Γίνεσαι ένας μικρότερος άνθρωπος, μια φιγούρα παιδική.

Πόσα βάσανα να έχεις όταν είσαι τόσο μικρός;

Μπαίνεις στο καράβι και γίνεσαι κουκίδα. Κι όσο απομακρύνεσαι σβήνουν όσα κουβαλάς. Στα μάτια μου, όχι στην πραγματικότητά σου.  Συνεχίζουν όλα να υπάρχουν μικρότερα, ως μαύρες τελείες στον ορίζοντα, ανάλογα με την απόσταση που τα κοιτάζουμε.

Κάθε κατάσταση και πρόβλημα ή μεγάλη ευτυχία είναι μεγάλη ή μικρή ανάλογη της απόστασης.

Όλα μοιάζουν ικανά να μας πατήσουν, να μας εξαφανίσουν, να μας αλλοιώσουν όταν τα κρατάμε σφιχτά και δεν τα αφήνουμε να ξεμακρύνουν, να αλλάξουν, να μετατραπούν, να πάρουν την κανονική τους διάσταση ή μιαν άλλη. Αυτήν που θα έπρεπε ίσως να έχουν εξαρχής.

Κι έτσι συνεχίζουμε τον αγώνα με όσα έρχονται, με όσα δύσκολα βρίσκουν τον καθένα από εμάς, με όσες αντοχές έχουμε να τα αντιμετωπίσουμε και να παρηγορήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.

Στο χρόνο που περνά ένα έχω μάθει. Να κρατώ απόσταση και να ηρεμώ, να κρατώ απόσταση και να σκέφτομαι, να κρατώ απόσταση και να προσεύχομαι, να κρατώ απόσταση και να με βλέπω σα μια μικρή κουκίδα μέσα στον κόσμο, για να αποφασίσω αν πρέπει κι αν δεν πρέπει και πόσο σημαντικό είναι το κάθε πρόβλημα που προκύπτει σ’ αυτή τη σύντομη ζωή.

Με βλέπω στη διάσταση του χρόνου μα και στο ιερό και σημαντικό τώρα.

Να σκέφτομαι και να κάνω μικρά βήματα, όσα μπορώ. Φροντίζω να δώσω χρόνο στο πρόβλημα μέχρι να γίνουμε φίλοι και να προχωρήσουμε.

Να συνεχίσουμε παρέα στο σπουδαίο σήμερα. Γιατί μόνο έτσι φεύγει το βάρος, μόνο έτσι αξίζει να έχουμε το δώρο της ζωής.