Του Νίκου Ανδρείου
Ένα από τα δυσκολότερα θεατρικά είδη -αν όχι το δυσκολότερο- είναι οι θεατρικοί Μονόλογοι. και αυτό γιατί όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, είναι σαν να παρουσιάζονται/υπάρχουν επί σκηνής γυμνοί! Ο Μονόλογος οφείλει να μην έχει «σχάσεις» και ανορίοτο «πύκνωμα», αμετροέπεια και άσκοπες «παύσεις», υπέρ το δέον επεξηγήσεις ή άλυτους γρίφους κ.α. . Κύρια και πρωταρχικά, ένας Μονόλογος πρέπει να είναι μία δρώσα, ζέουσα και αφειδώλευτη Α-λήθεια -έστω υποκειμενική αλλά α-λήθεια-! Το έργο “11 ιστορίες του Δέλτα” της Στέλλας Τσιάνου και του Δημήτρη Αθανασίου έχει αποφύγει επιμελώς τις παθογένειες και έχει εστιάσει μόνο στις Αρετές. Δεν είναι τυχαίο ότι η Στέλλα Τσιάνου είναι Παιδαγωγός και ο Δημήτρης Αθανασίου Ζωγράφος -σε ζωγραφικούς πίνακες του οποίου στηρίχτηκε το κείμενο-. Τις έχει ανάγκη το Θέατρο τέτοιες συμπλεύσεις… και όταν είναι επιτυχείς όπως αυτή η δικαίωση των θεατών -και όχι μόνο- είναι εξασφαλισμένη.
Περίληψη έργου
[…]Ο Δ. επιστρέφει στους πρώτους του έρωτες, στην παιδική του ηλικία, στην αγάπη για τη θάλασσα, στη φιλία του με τα ζώα της, γοητεύεται από το θαύμα της φύσης, κάνει ένα δώρο στον πλανόδιο μουσικό, ασφυκτιά απ’ το πλήθος το μονότονο κι επιθυμεί να μένει μακριά του, προσπαθεί να πετάξει πάνω απ’ τις θάλασσες όπως ο μυθικός Πήγασος. Νοσταλγεί το παιδικό του καταφύγιο, που είναι η γέφυρα του πλοίου, που ο ίδιος ζωγράφισε. Οι εικόνες που ζωγραφίζει ζωντανεύουν. Του μιλάνε, τον καθοδηγούν, παραπονιούνται. Είναι ισχυρές. Ίσως περισσότερο από αυτόν. Όμως, τους αφήνεται μ’ εμπιστοσύνη. Ένα γοητευτικό παιχνίδι ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, που οδηγεί τον ήρωα σε μια ενδοσκόπηση και ταυτόχρονα σε μια ψυχική απελευθέρωση.[…](Πηγη: εκ της Παραγωγής)
Συντελεστές
Η Στέλλα Τσιάνου και ο Δημήτρης Αθανασίου έχουν γράψει έναν τρυφερό Μονόλογο αναμνήσεων και ανακλήσεων της μνήμης που ακόμα και στις «σκληρές πτυχές» τους δεν πληγώνουν αλλά λειτουργούν θεραπευτικά/επανορθωτικά και τούτο γιατί το συναίσθημά του είναι αγαπητικό και οι προθέσεις του αγνές. Όποιος δε, επιθυμεί να εμβαθύνει στο κείμενο θα βρει «κοιτάσματα» που όχι μόνο δεν θα τον απογοητεύσουν αλλά θα τον ενθαρρύνουν να οδηγηθεί προς τον ιδανικό εαυτό του. Ο Πέτρος Αποστολόπουλος -αυτός ο maitre των Μονολόγων- θεωρώ πως ευτύχησε να συναντηθεί/αναμετρηθεί με ένα κείμενο που αναδεικνύει -λόγω της ενσυναισθητικής ποιότητάς του- το υποκριτικό του εύρος, τοσούτω μάλλον που έχει και την «ελευθερία» της σκηνοθετικής του αισθητικής, αφού αυτο-σκηνοθετείτε αποκαλυπτόμενος! Η τρυφερότητα, η αμεσότητα, το μέτρο και η αιαθαντικότητά του εντυπώσιάζουν.
Τα Σκηνικά-Κοστούμια της Ιωάννας Κατσιαβού εξυπηρετούν αρμονικά τον μύθο δημιουργώντας εξαιρετική ατμόσφαιρα. Η Μουσική της Μελίνας Παξινού & του Ramon Lazzaroni είναι από τις πιο ταιριαστές επιλογές, μουσικης επένδυσης, θεατρικής παράστασης που είδα φέτος και οι φωτισμοί του Μανώλη Μπράτση υποδειγματικοί.
Εν κατακλείδι, προτείνω την παράσταση μετ’ επιτάσεως, Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Μονόλογος της Στέλλας Τσιάνιου και του Δημήτριου Αθανασίου
Το έργο είναι βασισμένο σε 11 πίνακες ζωγραφικής του Δημήτριου Αθανασίου
«Κάθε ιστορία αγάπης, είναι μια επιτυχημένη ιστορία αγάπης!»
Σκηνοθεσία και Ερμηνεία: Πέτρος Αποστολόπουλος
Σκηνικό και Κοστούμι: Ιωάννα Κατσιαβού
Μουσική: Μελίνα Παξινού & Ramon Lazzaroni
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Φωτογραφίες: Βασιλική Τάτση
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
EU GDPR: Χρησιμοποιούμε cookies για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή online εμπειρία. Συμφωνώντας με την χρήση cookies αποδέχεστε την πολιτική χρήσης των δεδομένων σας.