Ο θεατρικός μονόλογος έχει γραφτεί σε δύο γλώσσες.
Η παράσταση στην ελληνική γλώσσα θα γίνει στις 24.09.2022 και στην γερμανική στις 25.09.2022.
Πρόλογος
Σημείωμα του σκηνοθέτη και ηθοποιού Πέτρου Αποστολόπουλου.
«Πόσο συχνά γυρνάμε στις μνήμες μας, στα παλιά μας βιώματα, τα σκαλίζουμε και
συνομιλούμε μαζί τους…;
Ακόμα κι όταν δεν το κάνουμε συνειδητά, το παρόν μας είναι μονίμως αλληλένδετο με το
παρελθόν μας.
Το φέρουμε.
Μας κατευθύνει.
Οπότε το παρόν συνομιλεί ακατάπαυστα με το παρελθόν μας. Ακριβώς αυτό το στοιχείο με
μαγνήτισε στο κείμενο της Στέλλας Τσιάνιου και του Δημήτρη Αθανασίου. Και
επιπλέον, το ότι καταφέρνουν να προσεγγίσουν ένα τόσο βαθύ θέμα, όχι με
λόγια βαθυστόχαστα, αλλά με λόγια απλά κι ευαίσθητα. Τρυφερά. Ο ήρωας του
έργου, ο Δέλτα, είναι ζωγράφος.
Καταπιάνεται με 11 πίνακες, βασισμένους σε 11 προσωπικές του ιστορίες.
Κι ενώ ζωγραφίζει, συνδιαλέγεται με αυτές του τις μνήμες. Ξαναζεί τους πρώτους του
έρωτες, στιγμές απ’ την παιδική του ηλικία, την αγάπη για τη θάλασσα, τη φιλία του με
τα ζώα της, γοητεύεται από το θαύμα της φύσης, κάνει ένα δώρο σ’ έναν άγνωστο
πλανόδιο μουσικό, ασφυκτιά απ’ το πλήθος το μονότονο κι επιθυμεί να μένει
μακριά του, προσπαθεί να πετάξει πάνω απ’ τις θάλασσες, όπως ο μυθικός
Πήγασος. Νοσταλγεί το παιδικό του καταφύγιο, που είναι η γέφυρα ενός
πλοίου, που ο ίδιος ζωγράφισε.
Οι μνήμες ζωντανεύουν. Του μιλάνε, τον καθοδηγούν, παραπονιούνται. Οι μνήμες
είναι ισχυρές. Ίσως πιο ισχυρές από αυτόν. Συχνά μοιάζει έρμαιό τους.
Αφήνεται στις μνήμες μ’ εμπιστοσύνη. Όπως αφήνομαι κι εγώ στις 11 ιστορίες
του Δέλτα, όπως σας καλώ να αφεθείτε κι εσείς.»